Sen bana neleri öğrettiğini biliyor musun? İnsanın terk edildiğinde değil, unutulduğunda yalnızlaştığını ve unutulmanın insanoğluna verilmiş en büyük ceza olduğunu… insanı asıl yalnızlaştıranın, uzağındayken unutulmak değil, yakınındayken hatırlanmamak olduğunu… Sen bana neleri öğrettiğini…
Satır aralarındaki sızıntıdan kendimi ele veriyorumHalbuki ben sana seni gösteren bir aynaydımDökülseydi sırlarımSende göremeyecektinBen ki kendimi yine sırlardımSen kendine yine aynalar bakmasaydınBuldun mu yüzüne en uygun olanınıVe ağrılarını saklayabildin mi sırsız aynaların sırrınaKulaklarıma…
“Başka” dan Sonra Kahraman Tazeoğlu Bu Kez De “Bambaşka” Kitabıyla Okurlarıyla Buluşuyor… Kalır gibi gidişlerini izledim önce, sonra gider gibi kalışlarını… Ve anladım ki ne sen gidebiliyorsun ne ben kalabiliyorum. Öyle bir hayat…
Altını çize çize okuduğumuz kitaplar vardır. Çok sayfalı kalın kitaplardır bazen bunlar. Günler, haftalar, hatta aylar sürer okuyup bitirmek. Bitirdiğinizde belki size hiç birsey vermez o kitaplar ve harcadığınız zamana üzülürsüznüz…Ama bir bakarsınız…
Kıyısızlar, Kaybedenlerin ve yalnızların kitabıdır. Ve her kaybedenin mutlaka söylemek istediği son bir sözü vardır. İşte o sözler, “Katilime Mektuplar” olarak yer alıyor kitapta… Hikâyeleri okurken, satırlar arasında bir o yana, bir bu…
“Ayrılığı seçtin mi her şeyi götüreceksin yanında. Geriye hiçbir şey kalmayacak. Söylenmemiş sözler kalmamalı bıraktığın yerde ki ben en çok onları duydum. Gittin mi adamakıllı gideceksin. Hiçbir özlem kalmayacak dönüşleri emziren. Demem o…
Kapılar vardır kapanan… içten dışa, dıştan içe…içimizden dışımızdakilere kapattıklarımız ve dışımızdakilerin içe doğru yani bize kapattıkları.Ve bazen bir kapı aralığında unutuluyor adına aşk denebilecek bütün bakışmalar. Mavi Ev … dalgalar yorgun bedenini kıyıya…
yağmurlarla inseydin içime içim senden yanaydıyüzümdeki işgaller senden karaydıseni sevmek en gizli ağlama biçimimdisana yazacaklarım sil sil bitmezdive bensende hiçbir şeydimsen bende her şeyken yazdan kalma bir kış ölüsüyüz ikimizzaman alnımızda bilenen kör…
Artık hatırlanmaya değecek kadar bile kalmadın. Seni unutmak hakkım! Unutkan biri değilimdir ama sen bende hatırlanacak hiçbir şey bırakmadın. Benim unutulmuşum olmak bile güzeldir, bil. Aşk mı? Aramızda kaldı; içimizde değil… Yanlış aşkta…
Güzellik, bakmayı bilen gözdedir sevgilim. Artık kendime layık olanı seçebiliyorum sayende. Bir insanın gözlerine bakıp, kalbini görebiliyorum her seferinde. Eskisi gibi değilim. Neden mi senden çok daha öndeyim? Herkesin dünyası kendi gördüğü kadardır…