Satır aralarındaki sızıntıdan kendimi ele veriyorum
Halbuki ben sana seni gösteren bir aynaydım
Dökülseydi sırlarım
Sende göremeyecektin
Ben ki kendimi yine sırlardım
Sen kendine yine aynalar bakmasaydın
Buldun mu yüzüne en uygun olanını
Ve ağrılarını saklayabildin mi sırsız aynaların sırrına
Kulaklarıma sağır sesler peydahladım
Beni susarken bölme

Az daha doğduğumuz öyküde ayaküstü ölüverecektik
Anamızdan emdiğimiz acılar burnumuzdan gelecekti az daha
Dipsizliğin de bibi tutarmış sandık sanma oyunlarımızda
Meğer suskunluğumun dibi karaymış,ben kuyu sanmışım
Beni susarken bölme

Beni Susarken Bölme

Yine o ağrıyla uyandım. İnsanın içi ağrır mı hiç? Ağrıyor işte… Dibe yuvarlanıyorum, Ağır geliyorum kendime…kendime birikiyorum kendimi

yabancılaştırarak kendime. Tanıyamıyorum çoğu zaman beni. en sevdiğim çiçek adlarını unutuyorum bazen. Bazen de yürüdüğüm yolu. Geliyor muydum yoksa gidiyor muydum bilmiyorum!?

Aramadığın yerlerde olmayı seçiyorum nedense. Karşılaşma İhtimalimizin olmadığı… Olamayacağı… İlk ışıktan sağa dönüyorum hep. Senden değil, seninle karşılaşmaktan korkuyorum. Şekil değiştirmişiz biz. Ben gidenden, sen gelirken değişen ne varsa bilmediğim; karşılaştığımızda bir şamar gibi

karşılaşmalardan. Korkmak değil bu. Korkudan korkmak benimkisi… Ve anladım ki ayrılığa değil, ayrı kalmaya yeniliyor İnsan…

Çelişkisiz yaşadın son. O yüzden anlayamazsın beni. İçinde hiç “kal”ı olan bir “git’tin olmadı mesela… Bildiğim tek adres, adressizliğimdir benim. Sen hiç bu kadar cesaretli olmadın unutma. Ben yola çıktığımda, geriye dönerken nelere İhtiyacım olacağını hesaplamam. İşte bu yüzden bu ağrı… İçim ağrıyor bak. İnsanın İçi ağrır mı hiç? ağrıyor İşte…

hiç bir çocuğun hem ağlayıp hem de ekmek yemesi gibi bir şey bu ayrılık sonraları. Katmerleşen bir acıyı katık etmek boğazında takılıp duran her şeye… Biliyorum “yarın yeni bir gün doğacak” hikâyeleri, İnananını kanatır en çok. O yüzdendir sadaka vaatlere tenezzül etmeyişim. Ucuz umutlar lütfetme adamlığıma… Sen bir tek savaşarak yenilmesini bilirimi Ve ki İmam böylesi bir yenilgiden. Utandırma adamlığımı bu ağrılı geçmişin ağaran ….

yüzünün hangi oylumuna tutulsam

uçsuz uçurumlara düşüyorum

ağlayınca şişen göz kapaklarında

hangi tankerleri yüzdürdün

bu akşam sığınağımıza kaçan birkaç damla

yağmur gözyaşına mı karıştı

yoksa fala değilm bu sessizlik ikimize beni susarken bölme

satır aralarımdaki sızıntıdan kendimi ele veriyorum

hâlbuki ben sana seni gösteren bir aynaydım

dökülseydi sırlarım

sende göremeyecektin

ben ki kendimi yine sırlardım

sen kendine yeni aynalar bakmasaydın

buldun mu yüzüne en uygun olanını

ve ağrılarını saklayabildin mı sırsız aynaların sırrına

kulaklarıma sağır sesler peydahladım

beni susarken bölme

at daha doğduğumuz öyküde ayaküstü ölüverecektik anamızdan emdiğimiz acılar burnumuzdan gelecekti az daha dipsizliğin de dibi tutarmış sandık sanma omuzlarımızda meğer suskunluğumun dibi karaymış ben kuyu sanmışım beni susarken bölme

merhemine biraz ağrı sor biraz toros

yol ortasında adresim yutuluyor bırakma ellerimi

dur’u durdurmayın duramıyorum

durak sandığımda köprüleri

oysa her şeyi birleştiren köprüler yine ayırdı bizi

saçlarına sakladığın rüzgârı biraz savunan

açılmayacaktı bu kıyı şeridinden

zulamdaki sardunya suskuları

beni susarken bölme

"

Beni Susarken Bölme kitabının ön okuması bu kadar. Kitabı beğendiysen senin için en uygun fiyatlı satın alma seçeneklerini listeledik.

pttavm D&R

beğendiniz mi?

Beni Susarken Bölme