Aşk Köpekliktir

Aşkın bütün halleri… Tutkunun aklımızı ele geçirmesi. Kötülüğün en güzel biçimi… Rezil olmaktan duyduğumuz haz… Kırılan umutlarımızın lezzetli kederi… Çiğnenen onurumuzun getirdiği kibir. Vicdan tutulması, bencilliğin son kertesi, yanılsamanın en derin anı… İmkansız olanın çekiciliği… Yani gönüllü kölelik… Yani insanoğlunun en masum hali… Yani bildiğiniz delilik… Yani en yalansız aşk öyküleri…
“Düşümü gerçekleştirdiğimden de emin değilim. Böyle bir düşüm var mıydı, yok muydu, ondan bile emin değilim. Kafam çok karışık. Daha da kötüsü, eskiden Stefan’ı düşündüğümde güzel, iyi, masumiyetle ilgili duygular uyanırdı içimde. Coşkuyla, heyecanla, umutla dolardım. Şimdi büyük bir öfke var. Bazen insanlıktan çıktığımı hissediyorum. Düşündüklerim beni korkutuyor. Gel gör ki düşünmeden de edemiyorum. Olmuyor, beceremiyorum. Bir de oturmuş aşkın saçma olduğunu anlatıyorum. Ben de en az aşk kadar saçmayım. Diyeceksiniz ki seni, aşk saçma biri haline getirdi. Doğru ama ben de direnemedim. Asıl tutarsızlık bende. İnsan aptalca, anlamsız bulduğu bir tutkunun peşinden gider mi? Bak gidiyorum işte. Hala onu arıyorum… Kafam karışık, canım yana yana gecenin bir yarısında bu bara geliyorum, ondan bir iz bulabilir miyim diye…”

Aşk Köpekliktir

Serpil’e, Serdar’a ve Gonca’ya, en derin sevgilerimle

Aşkı olan, arı namusu neyler Yunus Emre

Önsöz Yerine Ya da Aşk Rüzgârın Söylediği Bir Şarkıdır

Rüzgâr, sonbaharda hep aynı şarkıyı söyler. Pencerenin camlarında gezinen titreyiş, kasımpatıların gövdelerini okşayan fısıltı, karanlıkta gümüşî yaralar açan çığlık, yağmuru hızlandıran deli ıslık, yüzümüzde patlayan haykırış, denizi ürperten mırıltı, kaç renk, kaç çeşit, kaç ton sesi varsa, rüzgâr sonbaharda hep aynı şarkıyı söyler. Buna şarkı demek de doğru değildir; çoğu zaman bir ağıttır. Güzelin kısacık ömrüne, gidenin çekiciliğine, sevgilinin hayaline yakılmış bir ağıt. Her yıl tekrarlanmasına rağmen yıpranmamış, dipdiri kalmış, hüznünü zerrece yitirmemiş bir ağıt… Aslında hikâyenin başlangıcı sonbahar değil, bahardır. Bulutlar yükselip, güneş cömertleşince, tomurcuklar belirginleşip, yapraklar seçilince rüzgâr âşık olur. Birden değil, sanki çok eski, çok derin, hep var olan bir şeyi anımsar gibi ağır ağır âşık olur, usulca, sindire sindire. Tanıdık, bildik, hep gözünün önünde olanın kadim güzelliğini yeniden keşfeder gibi. Hayır, rüzgâr hemen şarkıya başlamaz, sadece âşık olur. Belki size şaşırtıcı gelecek, rüzgâr çiçeklere değil, yapraklara âşık olur. Evet, ağaçları güzel kılan, kuru dallan yeşile çevirip, güneşte gümüşbalıkları gibi kımıl kımıl kıpırdanan yapraklara… Çiçekler mi? Nedendir bilinmez, rüzgâr, çiçekleri yaşamı boğacak kadar süslü ve züppe bulur. Biz insanların hayranlıkla baktığımız, kokladığınız, sevdiklerimize en değerli armağanlar olarak götürdüğümüz çiçekler onu çekmez, cezbetmez. Onlara dokunmayı, onlarla sevişmeyi doyurucu bulmaz. Rüzgâr olmanın verdiği bilgelikle kavramıştır bunu. Belki de yaprakların engin gönüllülüğü çeker onu… Neyse işte, rüzgâr yapraklan sever. Dünya kurulalı beri bu sevdadan vazgeçmediğine göre de çektikleri ona yetmemiş, bu aşk onu doyurmamıştır. Bu her zaman dile getirilmese de böyle bilinir, böyle kabul edilir.

Gelmiş geçmiş bahar yağmurları, yaz sıcakları bu sevdanın tanığıdır. Rüzgârın sevgisini göstermesi için yapraklara ihtiyacı vardır… Sadece sevgisini göstermek için mi? Şiddetini, acımasızlığını, öfkesini göstermek için de… Zavallı yapraklar bu delişmen âşığın her halini, hiç seslerini çıkarmadan, vefakâr bir sevgili gibi çeker.

Hayır, rüzgârın dilinde her mevsim aynı şarkı yoktur. Baharda umutlu bir âşık gibi bağıra çağıra dolaşır, yaza doğru uzun sevişmelerin yorgunluğu belirmeye başlar, büyülü bir doygunluk sarar bedenini; tatlı bir sarhoş mırıltısıyla sürüklenir kentlerin sokaklarında, bozkırın ıssızlığında, dağların koyaklarında, denizlerin maviliğinde… Derken bir sabah soğuğu hisseder. Gerçek, sulusepken bir yağmurla büyülü rüyasından uyandırır onu. Birden olacakları anlar; eli ayağı tutulur, ne yapacağını bilemez…

Olan olmuştur işte; güneş çekilmiş, karnı kara bulutlar kötü olayların habercisi gibi çökmüştür toprağın üzerine. Her sonbahar yaşanan yeniden yaşanacaktır. Rüzgâr, belki de farkına varmadan başlar hüzünlü ezgisine. Önce belli belirsiz, adeta fısıldar gibi, sonra iç çekerek, sonra öfkelenerek, en son da haykırarak söyler şarkısını.

Yapraklar, rüzgârın ezgisini duymadan dökülmezler; hava ne kadar soğuk olursa olsun, yağmur ne kadar şiddetli yağarsa yağsın, onların tutundukları dallardan kopmaları için rüzgârın şarkısını duymaları gerekir. Tuhaf bir paradokstur yaşanan. Rüzgâr, yaprakların döküleceğini bildiği için şarkısına başlamıştır. Yapraklarsa döküleceklerinden habersiz, rüzgârın ağıda benzer şarkısını duyunca, dayanamayıp bırakmışlardır kendilerim aşağıya.

Rüzgâr elinden gelse, tükürüp atacaktır dilinden bu acı şarkıyı, çekip gidecektir buralardan. Ama bunu, bugüne kadar başaramamıştır. Bundan sonra başaracağı da kuşkuludur.

Bir an, sadece bir an umutlanır rüzgâr. Ağıdı bırakır, damarlarında gizlenen çürümeye rağmen güzelliğini koruyan yerdeki yaprakları canlandırmak ister. Bütün bedeniyle dokunur onlara; bu dokunuş öyle yumuşak, öyle kırık dökük, öyle çaresizdir ki, ağaçlarda kalan yaprakların da aklını çeler, onlar da kaldırıp atarlar kendilerini rüzgârın kollarına. Artık nemli toprağın üzerinde ölümcül bir dans başlamıştır. Tan doğumundan öğle ortasına, ikindiden akşam alacasına, gece karanlığına, son yaprak dökülünceye kadar sürecek bir dans.

Düşen mutlu düşer, ne de olsa son nefesini sevdiğinin kollarında vermiştir. Yaşayana ise çıldırmak kalır. Yapraklarını koruyamadıkları için ağaçlan kökünden söker, duyarsız sokaklarda naralar atarak dev binalara saldırır. Takati tükeninceye kadar kendini granit dağlara, buzdan denizlere, sisli ovalara, derin göllere çarpar. Sonra… Sonra birden rüzgârın içi boşalır, soluğu kesilir, gökyüzü ile toprağın arasında öylece durur. Ne yapraklara dokunacak gücü kalır, ne şarkısını sürdürecek inadı. Rüzgâr, tıpkı bir insan gibi aniden oluverir.

Aşk Bir Mucizedir

O hep akşamüstü gelirdi. Güneş batmamışken, sokaklar kül rengi bir ışıkla yıkanmamış, odamın ışıkları henüz yanmamışken. Büromun önündeki, iki yanı fundalıklı dar yoldan geçerek aşağıdaki işlek caddeye yürürdü. Ben, pencerenin önünde durur, perdenin arasından, soluğumu tutarak izlerdim yürüyüşünü. Her akşamüstü… Gerekirse en önemli görüşmelerimi bile iptal ederek…

Bu halime bakıp romantik biri olduğumu sanmayın. İlgisi yok, son derece mantıklı, duygularından çok düşünceleriyle hareket eden bir adamım. Hatta lise yıllarında birçok arkadaşım, kendilerini aşkın hülyalı dünyasına kaptırıp, sevgilileriyle buluşmak için okulu kırarken, ben bir gün bile devamsızlık etmeden, sayfası sayfasına derslerimi takip ederdim. O dönem platonik aşklar yaşadığımı inkâr edecek değilim, ama kendimi hiçbir zaman bu türden havaîliklere kaptırmadım, sorumluluklarımı hiç aksatmadım. Kazandığım ne varsa kendi aklımla, kendi emeğimle oluşturduğumu söyleyebilirim. Şirketimin başarısını, evliliğimin bunca yıldır sürüyor olmasını da akılcı davranışlarıma borçluyum. Evliliğimizin, karşılıklı saygı ve sevgiye dayalı, dengeli bir ilişki olmasında, kuşkusuz eşimin rolü de var. Onun anlayışlı bir insan olmasını, bana karşı ilgisini hiç yitirmeyişini, çocuğumuza karşı sorumluluklarını büyük bir istekle yerine getirmesini takdir etmiyor değilim. Ancak birlikteliğimizin bu denli uzun ömürlü olmasında daha çok benim inceden inceye mantık süzgecinden geçirilmiş davranışlarımın belirleyici olduğunu da söylemeden geçemeyeceğim. Böbürleniyormuşum gibi gelebilir, ama inanın öyle. Daha doğrusu öyleydi. Bir zamanlar böyle davranmış olmakla gurur duyardım… Bir zamanlar… Şimdi o günleri özlüyorum. Aklımın gündüzleri işimle, geceleri eşim ve oğlumla dolu olduğu sıradan, basit, huzurlu günleri. Ne yazık ki o huzur dolu, sakin günler çok gerilerde kaldı. Onu gördüğüm andan itibaren yaşamım altüst oldu. Hem de ne altüst oluş.

Bu öyle bir şey ki… Nasıl anlatsam!.. Bu, birbirine benzeyen günlerin içinden ansızın çıkıveren bir rüzgârın her şeyi değiştireceğine inanmak gibi; bu, yağmurun yumuşak yeşilini, çiçeklerin kırılganlığını, baharın kışkırtıcılığını yeniden hissetmek gibi… Yani anlatmak zor, ama yeniden gençleşmek, bir daha yaşayamam diye düşündüğün duygulanıl birdenbire uyanıp, seni ayağa kaldırması gibi… Bakın, şiir yazar gibi anlatıyorum. Bir mantık abidesi olan ben, bu yaşımdan sonra romantikleşmeye çalışıyorum. Biliyorum, komik oluyorum ama içimden böyle yapmak geliyor. Oysa onu ilk fark ettiğim gün, aklım oğlumun yabancı dil öğrenme işiyle meşguldü. Bir baba olarak oğlumun en iyi eğitimi almasını istiyordum. Çok zengin biri sayılmam ama halimiz vaktimiz yerinde çok şükür. Galiba en iyisi özel okullardan birine yazdırmaktı çocuğu. Gerçi bazı arkadaşlarım, bu okulların birer para tuzağı olduğunu, kaliteli eğitim veren Anadolu liselerinden birini tercih etmemin daha doğru olacağını söylüyorlardı ama… Başka seçenek de yok gibiydi. Bunları düşünerek ofisimde geziniyordum ki, canım sıkıldı, perdeyi aralayıp dışarıya bakmak istedim. Baktığım anda da onu gördüm. Sırtında bej rengi bir pardösü vardı, omuzlarına düşen açık kumral saçları rüzgârda belli belirsiz kıpırdanıyordu. Önümden hızla akıp gitti. Onu görür görmez bir yerlerden daha önce tanıştığımızı anladım. Oysa kısa bir süreliğine, üstelik sadece arkadan görmüştüm. Hatırlamaya çalışarak öylece baktım…

Yine de ilk görüşümde onu çok önemsediğimi söyleyemem. Ama iki gün sonra aynı saatlerde yine penceremin önünden geçince, ertesi gün de bunu tekrarlayınca, onu daha yakından izlemeye başladım. Omuzlarının hafifçe sarsılışı, saçlarının yumuşak kumrallığı, pardösüsünün altında belli belirsiz devinen kalçaları… Evet, onu daha önce görmüştüm, bundan emindim. Ama ne zaman, nerede, çıkaramıyordum. Dördüncü görüşümde anımsadım; inanılmaz şey, onu düşümde görmüştüm.

Evet, onu yıllar önce düşümde görmüştüm. Evleneceğim günden bir önceki geceydi. Belki de bu yüzden hiç unutamamışım. Düşümde, dalgalı bir denize bakan bir gül bahçesindeydim. Bahçe dediğime bakıp da, içinde tek katlı evlerin yükseldiği birkaç gül fidesiyle süslenen kıytırık yeşillikler gelmesin gözünüzün önüne. Düşümde gördüğüm yer adeta Babil’in Asma Bahçeleri gibiydi. Evet, evet yanlış duymadınız, asma bahçe dedim. Rüyasını gördüğüm o muhteşem arazi tam on iki asma bahçeden oluşuyordu. Her bahçede farklı renkte güller ekilmişti; beyaz, san, açık san, turuncu, yavruağzı, pembe, kırmızı, mor, hatta siyah güller… O, mor güllerin arasındaydı; ayakta durmuş, denize bakıyordu. Uzun boyluydu, sırtında tıpkı ofisimin önünden geçen kadınınki gibi bej rengi bir pardösü vardı, açık kumral saçları omzuna dökülüyordu. Sessizce ona yürüdüm. Yürümek değil de sanki uçtum. Çünkü ayaklarım yere basmıyor gibiydi. Yine de beni hissetmiş olmalı ki döndü. Yüzü ilgi duyduğum, sevdiğim, âşık olduğum ve ömrümün geri kalanında da ilgi duyacağım, seveceğim, âşık olacağım kadınların yüzlerine benziyordu. Bu benzerlik beni hiç şaşırtmadı. Biliyorum, gerçek yaşamda böyle bir yüz göremezsiniz ama düşte her şey olanaklıydı. Uğruna acı çektiğim, yalan söylediğim, ihanet ettiğim, sırlarımı paylaştığım bütün kadınların birleşiminden oluşan bir varlık duruyordu karşımda.

Yeşil, kahverengi, mavi, siyah, bal rengi gözler şefkatle, kıskançlıkla, sevgiyle, düşmanlıkla, aşkla bakıyordu bana. Tatlı bir baş dönmesi hissettim; gözlerine biraz daha baksam düşecektim. Düşmemek için bedenine futundum, dudakları dudaklarımın hizasındaydı. Yan aralıktı, arasında durduğu güller gibi mor renkli bir rujla boyanmıştı. Uzandım, gül yapraklan gibi narin dudaklarına dudaklarımla dokundum. Amansız bir gül kokusuyla sarmalandım. Öpüşmenin tadını bilecek kadar çok kadınla tanışmıştım; ince, dolgun dudaklılar, çilek ya da kara üzüm renginde olanlar, ağzınızın içinde hoş bir koku bırakanlar; sanki acıtmaktan korkarmışçasına dokunanlar ve aklıma gelmeyen daha niceleri, ama hiç duraksamadan söyleyebilirim ki, bu öpüşme o ana kadar yaşadıklarımın hiçbirine benzemiyordu. Hemen hınzırca gülümsemeyin; sözünü ettiğim baştan çıkancı bir cinsel duygu değil. Bilinen anlamdaki cinsellikten çok uzak bir şey. Dolgun, mor dudakları ağzımın içinde yabanî bir dut gibi erimeye başlayıp da bu sıvı kanıma kanşınca, ruhumun annmaya, bedenimin yenilenmeye başladığını hissettim. Yüklerimden kurtulmuş gibiydim. Aşağıda çılgınca dalgalanan denizle, bu dingin bahçeyle, rengârenk güllerle, kollanmın arasındaki kadınla özdeşleşiyordum. Mutlak mutluluk, kesin huzur, saf masumiyet, hem zevk, hem dinginlik hepsini aynı anda hissedebiliyordum, inanın abartmıyorum, yaşadığım, tanrılann insanlara vaat ettikleri türden bir zevkti; bedenin doyumu ile ruhun doyumunun buluştuğu an…

Ama düşlerin de yaşam gibi bir sonu vardı. En güzel yerinde annemin sesiyle uyandım. Annemin sesi hiç bu kadar çirkin gelmemişti bana. Ne diyorum farkında mısınız ? Sevgili annemin sesini çirkin bulduğumu söylüyorum. Yalnızca o gerçek olmayan, bir yanılsamadan ibaret olan rüyamı böldüğü için. Neyse… Annemin sesiyle uyandım. Şaşkınlıkla gözlerimi açtım. Neler yitirdiğimin ayrımına varır varmaz, yeniden kapadım. Boşuna… gözka- paklanmın altında simsiyah boşluktan başka bir görüntü yoktu. Başımı yastığın altına gömdüm, ne çare ki o büyülü rüya geri dönmüyordu. Zaten baş ucumda dikilen annemin de yeniden uyumama fırsat vereceği yoktu.

Daha sonra sık sık bu düşü anımsadığım oldu; gül bahçesindeki o kumral kadın gözümün önüne her geldiğinde içimde taptaze, umut dolu bir şeyler kıpırdıyordu. Ama yaşam belleğimizdeki anıları silmekte çok ustaydı, giderek izler zayıflamaya başladı, bu düşü daha az anımsar oldum. Ta ki penceremin önünden geçen bu kadını görünceye kadar.

Bu kadın, düşümdeki kadın mıydı? Olamayacağını biliyordum, düşünmek bile saçmaydı, ama inanmak güzeldi. Üstelik böyle düşünmeye ihtiyacım vardı. Çünkü onu fark ettiğim andan beri yaşamım anlam kazanmaya başlamıştı. Günlerim onu beklemenin heyecanıyla geçiyordu. Onun geleceği saatlerde sekreterime telefon bağlamamasını söylüyor, hatta çoğu zaman, onu erkenden evine yolluyordum. Sonra hazırlıklarımı yapıp, nefesimi tutarak onun görünmesini bekliyordum. O fundalıklı yolda belirince de, omuzlarına dökülen saçlarını, bedeninin hafifçe sarsılışım, kendinden emin yürüyüşünü keyifle izliyordum. Bir dakika bile sürmüyordu bu. Ama o saniyelerin her biri benim için nasıl büyük bir mutluluktu, nasıl büyük bir heyecandı anlatamam. Ama gitgide bu saniyeler yetmemeye başladı. Onu böyle uzaktan, üstelik yüzünü bile görmeden izlemek artık acı veriyordu.

Onun yüzüne bakmalı, kokusunu duymalı, sesini işitmeliydim. Bütün benliğimle bunu istiyordum, öte yandan içimde bir korku taşımıyor da değildim. Ya yüzünü gördüğümde, sesini duyduğumda, kokusunu hissettiğimde onun düşlerimdeki kadın olmadığını anlarsam!.. Bu korkunç bir yıkım olurdu benim için. Şimdi, bir yanılsama da olsa, onu uzaktan izlemek beni mutlu ediyordu. Ya gerçek bunu bozarsa? Ama onu bu pencerenin arkasından seyretmek de yetmiyordu işte. Kendi kendimle didişmelerle geçen uzun günlerin ardından sonunda onunla konuşmaya karar verdim. O gün sekreterimi, mesai bitiminden çok önce yolladım. Kendime çekidüzen verdim. Yapacağım konuşmayı defalarca aklımdan geçirdim. Sonra pencerenin önüne geçerek heyecanla beklemeye başladım. Sonunda fundalıklı yolda göründü. Onu görür görmez elim ayağım titremeye başladı. O gün her zamankinden daha çok heyecanlanmıştım. Bir an vazgeçmeyi bile düşündüm. Ama sonra bunun doğru olmadığına karar vererek dışarı çıktım. Heyecanımı denetlemeye çalışarak yaklaştım. Birkaç adım sonra omuzlarımız aynı hizaya gelmişti. Biraz daha yan yana yürürsek onu ürkütebi- lirdim. Sesimi olabildiğince yumuşatarak, “Affedersiniz” dedim.

O bana doğru dönerken boğazım kurumuş, bedenim rüzgâra tutulmuş bir yaprak gibi sallanıyordu.

Gerçekten de düşümdeki kadın mı çıkacaktı karşıma?

Döndü. Hayır, düşümdeki gibi değildi, bu kadının bir yüzü vardı. Hem de çok güzel bir yüzü. Ela gözleri tuhaf bir ışıltıyla yanıyor, insana cesaret veren ılık bir gülümseyiş dudaklarını süslüyordu. “Affedersiniz” diye tekrarladım.

“Buyurun” dedi. Etrafa şöyle bir baktıktan sonra bana döndü. “Bana mı seslendiniz ?” Gözleri soru doluydu.

“Evet… Şey… “

Bir türlü konuşmaya başlayamıyordum. “Buyrun, sizi dinliyorum.”

“Lütfen beni yanlış anlamayın… Sizi rahatsız etmek istemiyorum…” Yine sustum, lafın arkasını nasıl getireceğimi bilemiyordum.

“Eee, rahatsız etmek istemiyorsunuz… ” diye cesaretlendirdi beni… “Yani yanlış anlamanızdan korkuyorum… “

“Yanlış anlamamdan… ” diye yineledi. Halim çok komik olmalı ki, yüzünde neşeli bir ifade belirmişti.

“Yani böyle sokak ortasında sizi durdurup… “

“Bakın beyefendi” dedi sakin bir tavırla. “Biraz sakin olun… Gören de sizi büyük bir suç işliyor sanacak… “

“Suç mu ? Yok yok, aklınıza kötü şeyler getirmeyin.

“Size zarar verecek değilim.”

Tepeden tırnağa süzdü beni.

“Öyle düşünmüyorum zaten.”

“Yani yanınıza böyle birden gelince… “

Gözlerinde kendinden emin bir ifade belirdi.

“Rahat olun beyefendi, hangi çağda yaşıyoruz. Tanışmıyor olabiliriz, ama bir söyleyeceğiniz varsa, sizi dinlerim.”

“Ne kadar anlayışlısınız” dedim. “Evet, size bir şeyler söylemek istiyorum. Mümkünse tabiî…”

“Neden olmasın ?” Duraksadı. “Ama ne konuşacağız ?”

“Biraz uzun bir hikâye… Böyle ayaküstü olmaz.”

Elimle ofisimi gösterdim. “Ben şurada çalışıyorum, bir sakıncası yoksa, buyrun orada konuşalım.”

Gösterdiğim yere baktı.

“Büronuzda ha! ” Yüzünde tuhaf bir ifade belirmişti.

Kabul etmeyecek diye korktum, ama kibarca başını salladı. “Hay hay…” Birlikte yürümeye başladık.

“Bu kadar heyecanlı olduğunuza göre anlatacaklarınız çok ilginç olmalı…” diyerek ağzımı yokladı.

“Gerçekten de çok ilginç. Duyunca siz de bana hak vereceksiniz.”

“Çok merak ettim şimdi. Benim hakkımda mı?”

“Sizin hakkınızda” dedim. Utana sıkıla ekledim. “Tabiî benim de.”

Dudaklarında çapkın bir ifade belirdi.

“Haliyle, siz olmadan olmaz.”

Sesi manidardı. Benimle alay edecek diye korkmaya başladım ama ok yaydan çıkmıştı bir kere, gittiği yere kadar sürdürecektim. Ancak büroya gidinceye kadar soru sormadı. Ben de cesaret edip onunla konuşamadım. Büronun kapısına gelince, yine o bozdu sessizüği, “Tamdık geliyorsunuz” dedi. “Daha önce karşılaşmış mıydık?”

Az kalsın düşümde diyecektim, “Ben de sizinle bunu konuşmak istiyordum” dedim. Kadının yüzünde şaşkın bir ifade belirdi. Yeni bir soru sormasına olanak tanımayarak, kapıyı açıp onu içeri buyur ettim.

Güvenli adımlarla girdi dairenin kapısından, hiç yabancılık çekmeden antreden geçerek, çalışma odama yürüdü. Sanki buraya daha önce gelmiş gibiydi. Odama girince, teklif etmemi bile beklemeden pardösüsünü çıkardı. Üzerinde uçuk pembe, küçük ama diri göğüslerinin yarısını açıkta bırakan, derin dekolteli bir elbise vardı. Uçuk pembe elbisenin üzerine dökülen kumral saçlarının rengi sarıya yakındı. Elbisenin boyu pek uzun değildi, kadının güneş yanığı dizlerinin on santim kadar üzerinde son buluyordu. Onu böyle görünce ne yalan söyleyeyim, heyecanım bir kat daha arttı. O ise rahat tavrını sürdürerek, sanki onu daha iyi görmemi istiyormuş gibi, tam karşıma geçip oturdu. Koltuğa oturunca, elbisenin etekleri iyice yukarı çekildi, bacakları bütün güzelliğiyle ortaya çıktı.

Bacaklarına bakmamaya çalışarak, “Size ne ikram edebilirim ?” diye sordum.

“Soğuk bir şey… “

“Meyveli gazoz?.. “

“Beyaz şarabı tercih ederdim” dedi.

“Şarap” dedim şaşkınlıkla. Allah’tan buzdolabında aylardır bekleyen küçük bir şişe şarabım vardı. “Tabii, hemen.”

Şarabı açıp, yanında iki bardakla getirdim.

Elimdekileri ortadaki sehpanın üzerine koyduktan sonra karşısındaki koltuğa geçip oturdum. İkimizin kadehini de şarapla doldurdum, bu süre içinde hiçbir şey sormadı. Dudaklarında içten bir gülümsemeyle beni izlemekle yetindi. Sonra uzanıp kadehini aldı, usulca benimkine dokundurdu.

“Sağlığınıza… “

“Sağlığınıza” dedim.

Kadehini önündeki sehpanın üzerine koyduktan sonra sordu:

“Eee anlatın bakalım, neymiş benimle konuşacağınız konu? Çok merak ediyorum.”

Ben kadehimi hâlâ elimde tutuyordum.

“Söze nasıl başlayacağımı bilmiyorum” dedim. “Belki de bana inanmayacaksınız, belki sizinle konuşma fırsatı yaratmak için yalan söylediğimi sanacaksınız.”

Ela gözlerinden çapkm bir ifade geçti.

“Benimle konuşma fırsatı yaratmak için yalan söyler misiniz ?” diye sordu.

“Aslına bakarsanız, ne yalan söyleyebilirim ne de sokakta kadınları çevirip konuşmaya çalışırım. Bunlar, pek benim yapabileceğim türden işler değil.” Kadehimi masanın üzerine koyduktan sonra sürdürdüm sözlerimi. “Biraz çekingenimdir aslında… ” “Ama bana karşı pek çekingen davranmadınız.”

“Davranmadım. Ama sizinle konuşmak için günlerce kendimle mücadele ettiğimi bilmenizi isterim. Sizi ilk gördüğüm günden beri, yanınıza gelmek konusunda kendimle didişip duruyorum.” “Beni ilk nerede gördünüz ?”

“Burada” dedim elimle pencerenin dışını göstererek, “ofisimin önünde, siz fundalıklı yoldan geçerken… “

Dalgın mırıldandı.

“Evet, bu yolda yürümeyi seviyorum.” Dalgınlığından kurtulup bana döndü. Sanki kızacakmış gibi kaşlarını çatmıştı, ama bakışlarında hiç öfke yoktu.

“Yani günlerce beni izlediniz… ” diye söylendi. “Özür dilerim, izlemek değil de… Gayriihtiyarî gördüm, pencereden bakarken… Görünce de… ”

“Görünce de izlemeye başladınız.”

“Evet ama düşündüğünüz gibi değil.”

Anlamamıştı, soru dolu bakışlarını yüzüme dikti.

“Aslında, bu sizi ilk görüşüm değildi. Sizi daha önce de görmüştüm… “

“Öyle mi? Nerede?”

Sorusunu yanıtlamadan önce derin bir nefes aldım.

“Düşümde.”

“Ne?”

“Lütfen beni delinin biri sanmayın. Sizi gerçekten de düşümde gördüm.”

Şaşkınlığını sandığımdan daha çabuk atlattı.

Vişneçürüğü rujla boyanmış dudaklarında muzip bir gülümseme belirdi.

“Peki ne yapıyordum düşünüzde ?” diye sordu. Sesi çapkınca çınladı ofisimin ağırbaşlı duvarlarında. Olanı biteni büyük bir istekle, bütün ayrıntılarıyla anlattım.

Hiç sesini çıkarmadan, tek bir soru bile sormadan dinledi beni. Sözlerim bitince gülümsedi:

“Boşuna değilmiş size aşina olmam. Demek ki ben de sizi o düşten hatırlıyorum.”

Şaşkınlık sırası bana gelmişti. “Nasıl yani? Siz de mi aynı düşü gördünüz?”

“Neden olmasın ?”

Ağzım açık kalmıştı.

“Ama… Ama bu bir mucize.”

“Mucizelere inanmaz mısınız ?”

“Bilmem… Hiç düşünmedim. Daha önce başıma hiç böyle bir mucize gelmemişti.”

“Normal” dedi.

“Çünkü daha önce bana rastlamadınız.”

“Anlayamadım” diye mırıldandım.

“Anlayamayacak ne var canım. Görmüyor musunuz benim işim mucizeleri gerçekleştirmek.” Alık alık baktığımı görünce, yapmacık bir düş kırıklığı içinde dudak büktü.

“Yoksa bana inanmıyor musunuz ?”

“Bilmiyorum” dedim çaresizlik içinde. “Size inanmayı çok istiyorum. Ama benimle alay ediyorsunuz diye korkuyorum.” Cesur bir ifade belirdi yüzünde. “Bunu anlamanızın bir tek yolu var.”

“Nedir?” dedim.

“Öpüşmemiz” dedi. Duyduğuma inanamadım.

“Anlamadım!”

“Oysa çok basit. Düşünüzde öpüşmüyor muyduk? Yeniden öpüştüğümüzde düşlerinizdeki kadının sizde bıraktığı o muhteşem etkiyi hissederseniz, o kadın olduğumu anlarsınız.”

“İyi ama, nasıl olur?” diyecek oldum.

Hiçbir şey söylemeden ayağa kalktı, bana yaklaştı. Ellerimden tutup beni de ayağa kaldırdı. Diliyle dudaklarını ıslattığını gördüm. Gözlerindeki arzu öyle güçlüydü ki, böyle bir öpüşmeye hazır olmadığım halde hayır diyemedim. İyice yaklaştı, parfümünün kokusunu duyuyordum, gül kokusu değil diye düşünürken, dudaklarını dudaklarıma bastırdı. Çok heyecanlanmıştım, bu öpüşmenin düşümdekine benzeyip benzemediğine bile karar veremiyordum.

…

“Düğün ha!” diye mırıldandı. “Düğün yaptığınıza göre haliniz vaktiniz yerinde olmalı.”

“Abimin durumu fena değildir” diye kestirip attım. Artık şu ahiret sorularını kesse de, yolda okumayı planladığım romanıma dönsem diye düşünüyordum. Ama nerede, ihtiyar hemen ikinci soruyu yetiştirdi. “Görücü usulü mü, yoksa sevda mı?” “Görücü usulü” diyerek kestirip attım. Konuşmak yerine, başını sallayarak, kendi kendine gülümsedi. Galiba artık kurtuluyorum, diye düşünürken, “Görücü usulüyle evlenmek iyidir” dedi. “Sevda kötüdür. Arada sevda olsaydı üzülürdüm yeğenine.”