Tek Kişilik Ölüm

Tarihsel olanı bütün katılığı, çiğliğiyle roman dışı niteliklerini göze batırıcı biçimde roman olaylarının içine koymaya özen gösterdim. Roman yapısındaki düşsel olaylar; yoğun, acılı, duygu dokusu içinde gelişirken, kaynayan suya atılmış buz kalıpları gibi somut tarihsel olaylar, kişiler yolunu kesip, birden karşısına dikiliverir okuyucunun. Somut, tarihsel olaylar bitince roman yine kendi çizgisi içine döner.

Tek Kişilik Ölüm’de; tarihsel anlarda, o anları kapsayan süreçlerdeki yıkılışlara neden olan kişisel yanlışların saptanıp yansıtılmasıyla, özellikle 1940’dan sonraki TKP tarihinin önemli kesitleri alınarak bir tür eleştirel şema çıkarılmıştır. Tarihte kaçırılmış fırsatların getirdiği zarar kolay giderilemiyor. Hele ders alınması bilinmemiş de, kayıplar üst üste binmişse…

Değerlendiremediğimiz fırsatların acısını, o günleri yaşayarak çekmiş birileri olarak bize düşen; neleri, nasıl kaçırdığımızı açık seçik ortaya koyup içtenlikle sergilemektir. Geçmişi cicili boyalarla süsleyip yeni kuşaklara gözbağcılık etmek devrime de, demokratik gelişmeye de zarardan başka bir şey sağlamaz. Tüm çabam, uğraşım bu temel inancıma dayanır. Bu inancın ürünüdür Tek Kişilik Ölüm…

TEK KİŞİLİK ÖLÜM

Salt düşlemeye dayanmayan bu romanda, gerçek kişilerle ilgili olaylar, konuşmalar aslına tastamam bağlı kalınarak, belge niteliğinde verilmeye çalışılmıştır. Bol belgesel kullanılmış bir film deyin isterseniz.

Vedat TÜRKALİ

Cezaevinin Duvarları

Kar serpiştirmeye başladı. Martın son oyunu bunlar. Bozuk asfaltta, göllenmiş çamurlu suları iki yana savurarak geçen boz bulanık asker kamyonları, uçuşan karların soğukluğunu taşıyor çevreye. Cezaevi karşıda, kırmızı kiremitli çatıların lekelediği sis bulutu altına sinmiş tekdüze kışla yapılarında. Nöbetçilerin dolaştığı tel örgülü bahçe kapısındaki görüşmeciler, gelip geçen minibüslerin ara sıra duralayarak kadınlı erkekli birilerini bırakmasıyla kalabalıklaşıyor. Bazıları kapının yanındaki barakaya girdi, birkaçı sundurma altında. Ankara otobüsünden sabah sekizde inip de, Topkapı’daki terminalden doğru buraya gelince, karşıki kapıda o da dolanmıştı bir süre. Görüşme onda başlayacakmış. Barakadan çıkıp minibüse giden yaşlı bir kadın bu kahveyi gösterdi; en iyisi burada beklemekmiş. Büyük camın dibindeki masada, garsonun ikide bir getirdiği sıcak çayı yudumluyor. Araçların koşturduğu çamurlu yola, kışla yapılarını çevreleyen kırlara bakınıp duruyor, bunca yıl sonra oğluyla görüşmek için cezaevi kapısında beklemenin, yerleşip kalacakmış gibi çöken ağırlığını sürekli bir dirençle dağıtmaya çalışıyordu. Dün gece ara sıra başını önüne düşüren sayıklamalar dışında, sarsıntılı yol boyu, içinde gezinen, düş mü düşünce mi, bir türlü ayıramadığı bulanık nesneler, birer ikişer sokulup boş masanın çağrısız konukları olmuşlardı şimdi de; söyleşiye girmek tatsızdı onlarla. Saatine baktı, daha epey var. Bulutu aralamış şaşırtıcı bir güneş vurdu camdan, sonra gene gölgelendi. Kalkıp kapıya gitsem, görüşmecilere mi karışsam? Böyle uzaktan gözlemek daha iyi geliyordu. Belki Doktor Hanım da ordadır! Gelmeyeceğim demiş, gelmez. Yadsımaya çalıştığı bir kırgınlıkla Doktor Hanım dediği Doktor Gülşen, Levent’in, cezaevindeki oğlunun annesiydi. Yirmi yılı geçiyordu, ayrılalı beri görüşmemişlerdi bir. Tek tük aklar daha o günler vardı kapkara saçlarında, artık iyice ağarmıştır. Boyatmıyorsa. Boyatmaz!… Böyle tez, kesin yargıya varmasına takıldı gene. Ya boyatıyorsa? Boyalı saçları permanantda yaptırmıştır!., -takma kirpikleri, ojeli tırnakları, moda giysileriyle Doktor Gülşen… Olmaz’ı varsaymakla bile, içinde bir şeylerin yıkılır gibi olduğunu duyumsuyordu. Kırık dökük de olsa yıkılan şeyler, yüreğine kök salmış Doktor Gülşen saygısından alıp götürecekleriyle, sanki bir mutluluk kaynağıydı. Bir tür öç alma duygusuyla mutluluk kaynağı… Olamaz mı?

Yılların silip yok edemediği, düşmanlıktan da öte bir şeyler var aramızda. Levent var! Yirmi yılı aşkın ayrılık serüveni, cezaevi kapısında da bitmemiş; belleğinden sürüp atmak istediği ne varsa, önlenemez bir akışkanlıkla bu soğuk kışla cezaevi karşısındaki kahvede dolup duruyordu yüreğine. Oğluna, Levent’e, yıllar yılı uzak durmasının Doktor Gülşen’den kaçmak olduğunu söylerken kendini suçlu saymaktan da bir türlü kurtulamamıştı. Yadsıyabilirsin, saklayamazsın. Sürüp giden yaşamın baş döndüren doğurganlığında bir şeyleri sonuna dek örtbas etmeye kimin gücü yetiyor ki? İyice yoruldum artık. Geçmişte yitip kalmış acılı günleri bile buruk bir özlemle anımsıyordu. Ölçüler yamuluverdi; yaşlılığın göstergesi bunlar olsa gerek. Gülşen acımasızdı, katıydı. Kaskatıydı. Bir süre özendim ben de. Parçalandım. Bunu bugün söylüyorsun. Yo, o günler de biliyordum. O yüzden yitirdim ne yitirdimse. Gülşen benden her vakit güçlü oldu; doğruydu anlamına da gelmez bu. Ona sorarsan hayının biriyim ben. Öyle miyim? Peki, niye soruyorsun? Maltepe paketini çıkarıp bir sigara yaktı. Kalp yetmezliği tanısıyla yattığından beri, doktorların da baskısıyla, iyice azaltmıştı sigarayı. Çok dayanamazsa yakıyor, bu da günde beşi altıyı geçmiyordu. Tam bırakmak da istemiyordu, borçlulukla bağlıydı sigaraya! Bu zıkkım olmasaydı çıldırırdım ben o günler. Derince çekip dumanı bütün ciğerlerinde duymanın doyumuyla gevşedi, soluğunu boşalttı ağır ağır.

Cama doğru yayılan duman bulutuna takılıp kaldı. Sorgulama, hesaplaşma yeri mi burası? Yine mi sorgulama, hesaplaşma; yirmi yıl önce gene cezaevi kapısında başlamadı mıydı? Sesli sessiz sürüp geliyor o günden beri.

Doktor Gülşen güçlü olabilir, hiç kuşkum yok ki ben yenilmedim. Tuttuğum yoldan da mutluyum, yaptıklarımdan da; bu da yetiyor bana. Yetmediği olmuyor mu? Eksiksiz olan ne ki? Aslında yenilen onlar. Taptıkları kişilerin pislikleri, çirkinlikleri ortaya apaçık dökülünce çelişkiler yumağına dönen içleriyle hesaplaşmaları gerekirdi. Eski pullar devrildi, yenisini yaratmanın uğraşındalar. Onların devrimciliklerine… Nasıl savunduğunuzu görmek isterdim Doktor Hanım! O savunur mu? Savunmak biz hayınlara düşer!.. Birkaç kez üst üste çekip bastırdı sigarayı. Yağacaksa yağsın şu kar da. Sundurmanın altında toplananlar çoğalmaya başladı. Gitsem mi ben de? Dönüp kahveye, masalarda bekleşenlere baktı. Devrimcilerin görüşmecileri mi bunlar da? Çoğu taşralı görünümlü kadınlar, erkekler. Belli belirsiz mırıltılı bir bekleyiş içinde herkes. Tek görüşmecim ablamdı benim. Keşke hiç uğramasaydı o da; yükümü ağırlaştırıyordu sadece. Yüreğinin yükünü?.. Evet, yüreğimin yükünü. Ben karara o yükle varmadım. Gene de kızıyordu ablasına. Her görüşmede yineleyip durduğu kaygılarının, saldırganlığa varan abuk sabuk uyarılarının bir ölçüde etken olduğunu… Hayır, hiç kimse diyemez böyle bir şeyi. Sen de diyemez misin? Belki bazı günler düşündüm bunları, şimdi kesin söylüyorum ki, ev, birkaç kez ağbim, özellikle ablam bitmez tükenmez saldırılarıyla bunalttılar beni; o kadar. Onun için de Levent’e karışmadım; karışmam. Karış istersen!.. Seninle görüşmeye çıkacağından bile güvenli değilsin daha. Sağalmayan bar yaranın acısını duydu birden. Ne denli örtbas etmek istemişsen izleri o denli derin oluyor. Açıklığa varmak da o denli güç. Sorunlarla birlikte doğmuştu Levent. Başka bir soruna da gerek kalmadı! Gülşen’den acılarla kopuştan sonra, çökmüş yürekle dolanıp durduğu ilk yıllar, oğlunu pek seyrek anımsadı. Ablasının, Levent’in halasının Bostancı’da, denize yakın evinde, bir iki yaz tatili oğluyla birlikte geçirdiği sayılı günler de hiçbir iz bırakmadan geçip gitmişti sanki. Sessiz bir ilkokul öğrencisiydi daha Levent; halasının evinde iyice çekingendi. Sonra da pek birlikte olmadılar. Ayrıldıklarında Gülşen, çocuk için bir istekte bulunmamıştı, istese neyini alacaktı ki? O da biliyordu bunu. Kültür Bakanlığı’na bağlı bir yan kuruluşun kitaplığına atanıncaya dek parasız, umutsuz dolaştığı günler, Doktor Gülşen, yanında bebeği Levent’le zorunlu hizmet gereği Doğu’da doktorluğa başlamıştı. Çeşitli kentlerde, sağlık ocaklarında epeyi de sürdü bu görev, İstanbul’a döndüklerinde ilkokula girecek yaşa, yedi yaşına basmıştı Levent, baba oğul ilk kez Bostancı’daki hala evinde karşılaştıklarında oğluna bir yazlık pabuçla bir mayo alarak ilk harcamasını yapmıştı. Sonraki yıllar, daha çok hala aracılığıyla ufak tefek yardımlar etti gene; ara sıra para gönderdi oğluna. Lise’de, daha sonra bitiremediği Teknik Üniversite’deki öğrenim yıllarında da sürdürdü yardımlarını.

Kendini yitirircesine dalıp gittiği uğraşları, çalışmaları, araştırmaları arasında oğluyla ilgili ne olup bittiğinin, neyi yapıp neyi yapmadığının ayrımında bile değildi. Sanatsal incelemelere vermişti kendini. Kayarak düştüğü pis yaşam ırmağının çamurlu, bulanık sularında boğulup gitmemek için bir şeylere tutunması gerekti. Önce küçük kaçışlar olarak başlayan, sanata, özellikle resme, görsel sanatlara, giderek sinema sanatına duyduğu ilgi, daha ilk yılların coşkulu birikimiyle yakındaki bir yola taşmış gibi, minyatür, tezhip, eski ciltçilik, hattatlık, sedef işlemeciliği, oymacılık türünden eski Türk sanatlarının nitelikli ürünlerine yönelik bir arama, araştırma tutkusuna dönüşmüştü. Seccadelerde, halılarda, eski bir kumaş parçasındaki bir renk, bir biçim, bir örgü ustalığının mutluluk düşlerinde, saatler, bazı günler boyu yitip gidebiliyordu artık. Çok geçmeden tanındı. Önce yakın çevrede, sonra iyice yaygınlaşan ünüyle, dergilerde, gazetelerin sanat köşelerinde yazıları ilgiyle izlenen, aranan, gerektiğinde güvenle dinlenen yetkili bir kişi oluvermişti alanında. Birlikte işyeri açmak önerilerine uymadı; birkaç yıl önceki emekliliğine dek kitaplıktaki görevinde kaldı. Aylığından daha çok, alanındaki uzmanlığından kazanmıştı. Özellikle Doğu kilimlerinden getirip seçerek sattıkları da küçümsenmeyecek gelir sağlamıştı. Tökezleyerek geçirdiği ilk birkaç yıl dışında sıkıntısı olmamıştı pek. Bir katı, bankada birkaç lirası, biraz altını bile vardı.

Yirmi yıl önce bir cezaevi kapısında bırakıp gittiği sorun, işte yine bir cezaevi kapısında dikilivermişti karşısına. Yaşamın tatlı akışıyla yıllar boyu güçlenen unutma çabası, içindeki minik kara taşın serpilip gelişmesinden başka şeye yaramamıştı demek. Siyasal kavganın en acımasızına atılıveren oğlunu ilk duyduğunda da önce şaşkınlığa, giderek öfkeye kapılmıştı. Üniversitede okuyan bir delikanlı oğlu olduğunu o zaman anımsadı! Silahlı eyleme atılmıştı levent. İçinde yıllar yılı pusuda bekleyen kara çekirdeğin çizdiği yazgıydı bu; öç alma oyunuydu! Peki annesi, Doktor Hanım da mı bu yolu tutuyordu? Hiç sanmıyordu. Onun kılı kırk yaran akılcı tutumuyla bu kanlı serüvenci yolun ortak yanlarını düşündü; açık seçik, kuşkudan arınmış bir sonuca varamadı bir türlü. Olabilirdi de… Niye olmasın? Bunlar da dinamitle oynayan bir tür Stalinciler değil mi? Oğluyla lise son sınıftayken tartıştıklarını anımsıyordu. Pek tartışma da denemezdi. İçine kapanık, az konuşan bir delikanlıydı Levent.

Nasılsa Ankara’ya gelip babasında kaldığı bir gece, raftaki kitaplara bakmış, Marx’in, Lenin’in bir iki yapıtını karıştırırken, “Gene okuyor musunuz bunları?” demişti. “Her şeyi okurum ben.” Bu tür bir savunmaya kalkışmasından bugün daha çok utanç duyuyordu. “Okuduğunu unutmamak gerek” demişti Levent, “unuttu mu çakıyor insan.” Üstünde bıyıkların terlediği dudak kıvrımındaki sinsi gülücükle kabaca açıklık kazanıyordu sözcükler. Karşısında Levent’i değil annesini görür gibi olmuştu. Bir ara oturup uzun uzun konuşmayı düşünmüştü o gece; oğluna her şeyi anlatmayı. Birkaç kez başlayacak gibi olmuş, götürememişti. Neyi, nasıl anlatacaktı? Hem niye anlatacaktı? Levent de pek istekli görünmüyordu dinlemeye. Annesinden bellediklerinin bozulmasını ister mi? Bozmaya da nasıl gücüm yeter? Görünüşe bakarsan hayınlık etmiş biriyim. Arkadaşlarını ele vererek cezasının dörtte üçünden kurtulmuş dönek bir devrimci!.. Levent okuduklarını unutup sınıfta çakmış biriyle konuşmaya niye katlansın? Birkaç yıl boyunca söylendiği gibi içinde duran sözlerin nasıl yakıcı bir küçümseme taşıdığını, Levent’in katıldığı eylemler gazetelerde yer almaya başlayınca, asıl o zaman kavrayabilmişti. Yüreği, umarsız başkaldırmayla asıl o zaman sarsıldı. Bir sigara daha yaktı. Derince çekip doldurdu ciğerlerini. Üfleyip boşaltırken içindeki bütün karaltıların uçuşan dumanlara karışıp gitmesini yanık bir özlemle düşledi. Kazısan da gitmez! Abarttığını çok iyi biliyordu. Hayınlık ettiğine inanmıyordu ki… Salt yüreklice atılımla bir yanlışı düzelmişti, o kadar. İlk acılı günlerden sonra kendini ikircilikten kurtarmış, çoktan varmıştı bu kesin sonuca. Öğrencilik yıllarının coşkulu saplantısıyla göremediklerini cezaevinin somut insan sergisinde apaçık, biraz da iğrenerek algılayan biri için, yanlışta diretmek, kendini beş altı yıl daha zindana kapattırmak değil miydi asıl hayınlık? İlle de kahraman olacaktım, pisliklere de gölge düşürmeyecektim! Bunu yapacak kadar ne aptal, ne de yüreksiz olmadığım için mutluyum! Gerçi her vakit böyle kesin söylemiyordu ya, özünde kuşku duymuyordu davranışından. Ne çok bakış açısı, ne çok yanı var doğruların. Güncel yaşamda bu çeşitlilik bitmez tükenmez acıların kaynağı, sanatta yaratma sonsuzluğunun! Sanata tutkuyla bağlılığı acılardan kaçmak için, bilinçli bilinçsiz sığınmaydı biraz da. Biliyordu; bu yüzden suçlamıyordu da kendini. Çirkinliklerden güzele kaçış bu. Kaçış diyorsun! Biten sigarasını yenilemek geldi içinden; güç tuttu kendini. Döndü, masalara bakmaya başladı. Niye geldim buraya? Levent’le konuşmanın getireceği ağırlığı taşımak da var. Yaşam bu! Hep bir şeyler taşıyacaksın; ezilmeyeceksin yükün altında. Asılması isteğiyle yargılanan yirmisindeki delikanlının babası olarak da ezilmeyeceksin! Her şey boş, anlamsız geldi birden. Geçen asker kamyonları, kahvedeki dumanlı uğultu, masada ordan oraya tek başına konup kalkan, nerden çıktığı belirsiz kış sineği, karşıda, sundurmada birikmiş kalabalık, daha bir sürü ıvır zıvır; basık çatı gibi çökmüş gökyüzünün altında sıkıntılı bir bekleyiş tümü de; ne ilgisi var bunların benimle? Olmaz olur mu? Şu yorgun sinek gibi tek basmayım burda!.. Yıllar önce verilmiş kesin sözüm var benim: Yakın sıcak ilişki yok çevreyle, benden başka her şey benim dışımda olacak! Bu doğru, tüm insanlar için geçerli aslında; ben acılıkla ayrımına vardım. Dışardakilerle ilişkimi de ben düzenlerim. Güzeli bulup ölçülere vurmaktan başka da… Levent’i asacaklarsa bir gün… Tökezliyordu bu noktaya gelince. Yıllardır ilkesiyle başbaşa sürüp giden yaşamının en beklenmedik günlerinde kemente takılmış bir yerini kurtarmaya çalıştıkça daha da sarılıyordu ipler. Boğazıma da dolanacak mı? Levent’i astıkları gün! Gerçek göremiyordu böyle bir olasılığı. Ne kadar genci astılar; gerçek değil miydi onlar? Gerçek olmaz mı; biliyordu gerçek olduğunu. Bilmek yetmiyordu ki inanmak için. Birini ya da birilerini öldürmek çılgınlığına nasıl kalkışabilmişti Levent? Devrimci annesi Gülşen’den mi öğrendi? Niye oturup konuşmayız bu kadınla biz? En aşağılayıcı sözlerle sövüp sayarak kovduktan sonra beni, yıllar geçti diye, karşı karşıya geçip çocuğumuzu konuşacağız! Yapabilecek misin? Niye olmasın? Benim dışımda bütün bunlar! Doktor Hanım’ın içindedir, çıkmaz bir daha… O aptalın da dışında oysa!.. Levent’in birilerini öldürmesini ister miydi o? Bizim dışımızda olmayan ne var ki? Çocuklarımız mı?..

Kitaptan tadımlık bir bölümü okumak için aşağıdaki PDF bağlantısına tıklayın.

Tek Kişilik Ölüm (1990)

Roman
Yazar: Vedat Türkali  
İlk Basım: 1990
Yayınevi: Ayrıntı Yayınları